Gewoon barbarakruid

Gewoon barbarakruid (Barbarea vulgaris) is een tweejarige plant en wordt 20 tot 90 cm groot. De gesteelde wortelbladeren hebben aan beide kanten 2 tot 5 eivormig en langwerpige blaadjes en een groot, rondachtig topblaadje. De bovenste stengelbladeren zijn niet gesteeld. Deze zijn bochtig ingesneden en hebben geen of een paar zijslippen.

Kenmerken en voorkomen

De gele kroonbladen van de bloemen zijn van 5 tot 7 mm groot en groeien in trossen. De kelkbladen zijn kaal. De kroonbladen zijn dubbel zo lang als de kelkbladen. De bloeitijd is in april, mei en juni. De hauwen staan een beetje schuin en zijn in doorsnede vierkant.

Barbarakruid groeit het liefst op zonnige tot licht beschaduwde, open plaatsen op vochtige grond zoals in bermen, heggen, duinen en grasland en langs oevers en spoorwegen. Het verschijnt in omgewerkte grond maar als de groenmat te dicht wordt, houdt het niet te lang stand en verdwijnt het weer.

Leuke weetjes

Barbarakruid is een familielid van de kruisbloemigen. Zoals de meeste planten uit deze familie zijn de onderste stengelbladen anders van vorm dan de bovenste. Als je alle bladeren van een plant plukt en op een rij legt, dan is er verloop te zien van groot met ingesneden lobben en gesteeld blad naar kleiner en smaller blad zonder lobben.

Gewoon barbarakruid overwintert met groene bladrozetten, waarvan de bladeren ook in het winterseizoen te eten zijn wanneer waterkers nog niet zichtbaar is. Het wordt dan ook wel winterkers genoemd. Het was zeker in vroeger tijden gedurende het donkere seizoen een bron van vitamine C, wat beschermt tegen scheurbuik. Het is niet altijd eenvoudig om de verschillende soorten kruiskruiden van elkaar te onderscheiden.

Dit kruid heeft een heiligennaam gekregen. Een gebruik uit de Middeleeuwen voor kruiden die nog geen naam hadden. Ik heb echter geen andere voorbeelden kunnen opsporen.

Toepassingen

De jonge bladeren worden gekookt als spinazie of worden fijngehakt aan salades toegevoegd. De oudere bladeren worden gebruikt als een kruid, maar zijn erg sterk van smaak. Daarom worden ze eerst even gekookt om de sterkte eraf te halen. De bladeren zijn het hele jaar te verzamelen. Jonge bloemstengels kunnen voordat de bloemen uit zijn gekomen worden verzameld.

De blaadjes geven een pikante smaak aan een voorjaarssalade.